ความสัมพันธ์ระหว่างรูปแบบการสื่อสารภายในครอบครัวกับระดับความเครียดของวัยรุ่น : กรณีศึกษา โรงเรียนเบ็ญจะมะมหาราช จังหวัดอุบลราชธานี

การวิจัยครั้งนี้เป็นการวิจัยเชิงปริมาณ โดยมีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างรูปแบบการสื่อสารภายในครอบครัวภายในครอบครัวกับระดับความเครียดของวัยรุ่น กลุ่มตัวอย่างเป็นนักเรียนโรงเรียนเบ็ญจะมะมหาราช ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1-6 ในปีการศึกษา 2550 ใช้วิธีการสุ่มตัวอย่างแบบแบ่งชั้นภูมิ (Stratified Random Sampling) จำนวน 698 คน เครื่องมือที่ใช้ในการศึกษาประกอบด้วย 1) แบบสอบถามข้อมูลทั่วไปและสภาพแวดล้อมส่วนบุคคล 2) แบบสอบถามวัดรูปแบบการสื่อสารภายในครอบครัว 3) แบบสอบถามวัดระดับความเครียด วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้สถิติเชิงพรรณนา แจกแจงด้วยค่าความถี่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย วิเคราะห์ความสัมพันธ์โดยใช้ค่าไคสแควร์
ผลการวิจัยพบว่า รูปแบบการสื่อสารภายในครอบครัวมีความสัมพันธ์กับความเครียดของนักเรียนอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.05 โดยเมื่อพิจารณาแต่ละรูปแบบของการสื่อสารภายในครอบครัว พบว่า รูปแบบการสื่อสารแบบปล่อยปละเกิดขึ้นเฉพาะในกลุ่มวัยรุ่นที่มีความเครียดเล็กน้อย คิดเป็นร้อยละ 4.8 สัดส่วนการสื่อสารแบบปกป้อง และเปิดเสรีทางความคิดในกลุ่มวัยรุ่นทีมีความเครียดเล็กน้อย สูงที่สุด คิดเป็นร้อยละ 2.7 และ 9.3 ตามลำดับ และสัดส่วนของการสื่อสารแบบเห็นพ้องต้องกันในกลุ่มวัยรุ่นที่มีสุขภาพจิตดีมาก และเครียดมาก มีค่าสูงที่สุดเท่ากัน คือ คิดเป็นร้อยละ 100 โดยจากผลการวิจัยครั้งนี้ชี้ให้เห็นว่า รูปแบบการสื่อสารภายในครอบครัวมีบทบาทและมีความสำคัญอย่างยิ่งต่อระดับความเครียดของวัยรุ่น ด้วยเหตุนี้ผลของการศึกษาที่พบในครั้งนี้ จึงอาจเป็นอีกแนวทางหนึ่งในการวางแผนเพื่อดำเนินงานป้องกันและแก้ไขปัญหาความเครียดในกลุ่มวัยรุ่นได้