ชาวพุทธในเมืองไทยขาดความรู้ในเรื่องคำสอนอันเป็นแก่นสารสาระของพระพุทธศาสนาเพราะไม่มีเวลาศึกษาหรือขี้เกียจที่จะศึกษา นับถือศาสนาอยู่แค่เปลือกนอก รู้จักศาสนาในแง่พิธีกรรมเท่านั้น จึงให้ความสำคัญต่อศาสนาน้อยมาก จะสนใจก็ต่อเมื่อมีความทุกข์หรืประสบความเดือดร้อนเท่านั้น ผู้ที่สนใจศึกษาพุทธศาสนาจริง ๆ จนเข้าขั้นซาบซึ้งถึงใจนั้น ในเมืองไทยยังมีน้อยมากหากเปรียบเทียบกับเปอร์เซ็นของพุทธศาสนิกชนที่มีอยู่แล้วจะได้สัก 10% หรือเปล่าก็ไม่รู้ เพราะส่วนมากรู้จักพุทธศาสนาเพียงแค่กระพี้ เมื่อมีลัทธิและศาสนาอื่น ๆ ใหม่ ๆ เข้ามาเผยแพร่จึงหันไปให้ความสนใจและยอมรับเอาง่าย เพราะปฏิบัติได้ตามใจตนเอง ทุกวันนี้ซึ่งมีลัทธิเล็ก ๆ น้อย ๆ เข้ามาเผยแพร่กันอยู่มากมายหลายแขนง ชาวพุทธไทยก็ให้ความสนใจและยกย่องนับถือตาม ๆ กันไป ที่เป็นเช่นนี้เพราะไม่สนใจศึกษาคำสอนอันถ่องแท้ในศาสนาเดิมที่ตนนับถืออยู่ก่อน จึงมองไม่เห็นถึงคุณค่าเหมือนกับไก่ที่ได้พลอย อ่านต่อ…
สมพร เทพสิทธา. (ม.ป.ป.). จิตสำนึกของชาวพุทธเกี่ยวกับพระพุทธศาสนาในฐานะเป็นศาสนาประจำชาติ. กรุงเทพฯ : สภาสังคมสงเคราะห์แห่งประเทศไทย ในพระบรมราชูปถัมภ์.