ฟังลำกลอนนิทานเรื่อง อรพิม โดย หมอลำจำลอง สิงโต และหมอลำคำเพียร ดำงาม

กลอน นิทานอรพิม 

ก่าวเรื่องปางก่อนอระพิม ผัวแพงพาตาวคืนมาบ้านมาถึงท่านนทีหลวงกว้างใหญ่มีกระแสแม่น้ำไหลเชียวอยู่ตัน จัดก้าวนั้นเณรชั่วสุรพล พายเรือมาแคว้งเวินกว้าง อระพินนางน้องคุณเอิ่นใส่ สิไปใสขะน้อยการฮ้อนอย่างใด๋ เณรเล่าได้ขานตอบโดยดี ว่าบ่มีการยังล่องเรือมาพื้ มีการฮ้อนแนวใด๋เด่ปาส อนะพินตอบต้านสิขอขึ้นขีเรือ เณรชาติเชื้อใจถ่อยพาโลลืมคำสอนแห่งองค์พุทธโธเจ้า เมามัวกุ้มกามมะคุณลืมเพก เฮ็ดกะสันมัน้องเลยต้านกล่าวลวงแม่น้ำกว้างสุดชั่วแสงตา  อาตมาเรือเล็กขี่ 3 บ่มีได้ ลวงนางให้หนีไกลจากพี่ ลวงนางหนีจากอ้ายไปจ้อยบ่คอย นางนาดน้อยเป็นห่วงผักรัก แล้วจังวรยังเณรกรามขอยอนิ้ว เณรบ่หัวชาซ้ำพาไปลิ่ว ๆ ลิวใส่เกาะใหญ่กว้างกางน้ำป่องแปว พอฮอดแล้วเรือจอดกลางเกาะ เณรกะขอชมเชยห่วมเตียงเฮียงช้อน ลางเถือว้ำทางผองบังคับ จับมือนางจูบชมดมแก้ม แกมขอช้อนนอนนำ
แนบบ่อน อรพิมเจ้าหล่อนกลัวย่านสั่นสาย พัดพรากอ้ายผัวมิ่งบ่มีเห็น กรรมเวรยังส่างนำจำฮ้าง นางเลยต้านคุณเณรเถรค่อย  คันมักรูปค่อยชมชอนก่อมสอง ส่วนว่าน้องกะสิบ่ขินขัด  สิบ่ตัดคำรักฝ่ายเณพ่อดี้ ยินดีช้อนดอมนางกะบ่ว่า ขึ้นพะลามากไม้มาให้จั่งชม ตั๋วหลอกต้มเณรชั่วสุรพลขึ้นเมื่อบนสาขามักเดื่อสุกปลายดั้ว ตั๋วเณรขึ้นเมื่อบนต้นเดื่อ สามเณรเชื่อน้องเลยขึ้นว่องไวนางเล่าได้โอกาสอันงาม กะเลยตัดเอาหนามพระเณรทางใต้ สมใจแล้วสิลงเรือเอิ้นด่า มักห่าเณรปอบพ้อกามเกื้อบ่อ่าวศิล

หมอลำกลอน (ฝ่ายชาย): นายจำลอง สิงโต อำเภอโพธิ์ทร จังหวัดอุบลราชธานี

หมอลำกลอน (ฝ่ายหญิง): นางคำเพียร ดำงาม อำเภอโพธิ์ไทร จังหวัดอุบลราชธานี